Kwetsbaarheid omarmen

Tine     29.06.2021

Deze keer geen advies over taalontwikkeling, maar een persoonlijke getuigenis. Over hoe mijn zwangerschap ineens een ‘hoog-risico-zwangerschap’ werd en de emoties die hierbij horen. Ik hoop via dit bericht andere ouders die geconfronteerd worden met een angstige gebeurtenis een hart onder de riem te steken. Onder het motto “hoop doet leven”.

Ik zit samen met mijn man op het terras, na te genieten van wat we de voorbije weken gedaan hebben in ons huis. Het contrast kan haast niet groter. Een maand geleden lag in de zetel, naar het plafond te staren en af en toe in slaap te dommelen. Wat was er gebeurd?

Toen ik 15 weken zwanger was werd ik enkele dagen opgenomen in het ziekenhuis omwille van vroegtijdig vruchtwaterverlies. Dezelfde week kreeg ik te horen dat ik positief had getest op CMV. Onze wereld stortte in: wat betekent dit allemaal voor de baby? Gaan we nog wel een gezonde baby krijgen? Als mijn vliezen gescheurd zijn, dan kan het toch niet anders dan dat de infectie naar de baby is gegaan? Hoe gaan we om met de stress die deze zwangerschap met zich meebrengt? Is onze kinderwens deze stresserende tijd wel waard? 1001 vragen en geen sluitende antwoorden.

Ik kreeg van mijn toenmalige gynaecoloog het advies om bedrust te houden. Enkel uit het bed voor toilet en de wekelijkse controle. Dat advies vonden mijn man en ik te ingrijpend. En dus deed ik wat we wel mogelijk achtten: extra huishoudhulp inschakelen, extra kinderopvang regelen, engagementen stilleggen en mijn werkuren spreiden.

De eerste keer dat ik terug aan het werk ging, durfde ik me amper te bewegen, uit angst om nog eens vruchtwater te verliezen. Mijn dagen werden getekend door angst. Toen mijn zoon op een ochtend tegen mij zei “mama, waar moeten we vandaag naartoe?” brak mijn hart in 1000 stukjes. Mijn kinderen hebben hun stabiele, vertrouwde omgeving nodig. En dus besloot ik het roer om te gooien. Opstaan uit de zetel en iets doen. Iets dúrven doen. Beetje bij beetje lukte me dat ook.

Intussen zijn we enkele weken verder en heb ik de zolderplinten geschilderd en herneem ik opnieuw enkele engagementen. Ik ondervind dat ik door deze ingesteldheid meer energie heb en met minder angst leef. Ik vertrouw erop dat dit ook gunstig is voor de baby.

Op de echo’s die ik tot nu toe al heb gehad (en dat zijn er al heel veel), is steeds een gezond ontwikkelende baby te zien, die zwemt in een zee van vruchtwater. Dat geeft ons moed om door te zetten. 100% afwijkingen uitsluiten kan geen enkele echo, maar dat risico heb je in elke zwangerschap. Wat de toekomst ons zal brengen is nog onduidelijk. Hoe dan ook, wil ik van deze (laatste) zwangerschap kunnen genieten.

Hartelijk dank aan iedereen die tijdens onze moeilijke weken een luisterend oor of praktische steun heeft geboden.