Waarom ik niet toetreed tot de opgelegde conventie

Tine     29.06.2022

Sinds 15 juni kunnen logopedisten kiezen of zij zich conventioneren of niet. De huidige conventie is een opgelegde conventie. Dit betekent dat er geen overeenkomst werd bereikt. De minister vraagt nu aan elke logopedist om deze opgelegde overeenkomst te ondertekenen. Indien meer dan 60% van de logopedisten dit doet, gaat de conventie daadwerkelijk van kracht. Na 10 jaar geconventioneerd te zijn, heb ik me nu gedeconventioneerd. In dit artikel argumenteer ik deze beslissing.

Verouderde nomenclatuur*

Meer en meer wordt er nagedacht over inclusie. Binnen het onderwijs wordt het M-decreet opgevolgd door het decreet leersteun. Hervormingen in de zorgsector hebben geleid tot rechtstreeks toegankelijke hulp voor kinderen met (een vermoeden van) een beperking. Hierdoor komen er meer vragen van kinderen met complexere problematieken tot de zelfstandige logopedist. Kinderen met het syndroom van Down of andere syndromen, kinderen die een spraakcomputer gebruiken, kinderen met een taalontwikkelingsprobleem omwille van autisme, baby’s met voedingsproblemen, … al deze kinderen zijn niet beschreven in de nomenclatuur. Dit betekent dat er, geconventioneerd of niet, geen terugbetaling voorzien is vanuit het RIZIV.

Geen vergoeding voor samenwerking

Samenwerking, een sleutelwoord in de oprichting van de eerstelijnszones. Ik werk heel graag samen met verschillende partners betrokken in de eerste lijn rond een patiënt. Dit wordt niet vergoed. Een multidisciplinair overleg reken ik aan, maar wordt niet terugbetaald. Dit staat immers niet in de nomenclatuur beschreven.

Preventie ontbreekt

Ouderbegeleiding is gelukkig al opgenomen in de nomenclatuur, maar wat met preventie? Ouders die de taalontwikkeling van hun kind willen stimuleren, net om ervoor te zorgen dat het kind niet onder percentiel 3 zal scoren, betalen de volle pot bij de logopedist.

Weinig autonomie

Logopedisten werken op doktersvoorschrift. Dit betekent dat je normaal als patiënt eerst bij de arts over je klachten vertelt en dat de arts jou als behandeling logopedie voorschrijft. In de praktijk vinden mensen eerst hun weg naar de logopedist. We sturen dan niet-zieke kinderen naar de dokter voor een voorschrift. Logopedisten zijn bekwame therapeuten en kunnen in eer en geweten beslissen voor welke patiënten logopedie noodzakelijk is.

Administratieve last

De belofte om de administratie te vereenvoudigen werd niet nagekomen. Ik steek veel tijd in de opvolging van de procedure om terugbetaling aan te vragen: hebben mensen de juiste voorschriften bij, van de juiste arts? Lukt het om een afspraak te maken bij de psycholoog voor het intelligentie-onderzoek? Beschikt je NKO-arts over een OAE-toestel? Het wegvallen van de nood aan een voorschrift voor het aanvangsbilan zou al een stap in de goede richting zijn.

Een te laag honorarium

Tot slot, het honorarium. In de media worden we afgespiegeld als logopedisten die niet tevreden zijn met een loonsverhoging. Het klopt dat het honorarium de voorbije 2 jaar fel gestegen is (van €23,60 naar €29,28). In diezelfde periode werden ook verschillende testen van de limitatieve lijst** gehaald en vervangen door nieuw, en duur, testmateriaal. Praktijkhouders zien ook allemaal hun energiefactuur verdrievoudigen. Dus ja, het honorarium blijft te laag. Maar laat duidelijk zijn dat dit niet de enige reden voor mij is om te deconventioneren.

*In de nomenclatuur worden de handelingen beschreven die recht geven op terugbetaling vanuit het RIZIV. Een voorbeeld: 713311 is de nomenclatuurcode die gebruikt wordt voor een half uur therapie aan een kind met een taalontwikkelingsvertraging, waarbij een normaal gehoor en een normale intelligentie en een score op een taaltest onder percentiel 3 werd vastgesteld.

**Op de limitatieve lijst staan de testen beschreven die in aanmerking komen voor terugbetaling. Dit betekent dat je om terugbetaling aan te vragen één van de testen die op deze lijst staan moet gebruiken. Je mag ook andere testen gebruiken, maar het resultaat hiervan wordt niet mee in overweging genomen in de beslissing.