Het verhaal achter Tine
Tine 13.10.2019
Via Brené Brown leerde ik het gedicht ‘de man in de arena’ kennen. Ik loop al lang met verschillende ideeën in mijn hoofd rond, maar heb het nog niet eerder aangedurfd de arena te betreden. Maar hier sta ik dan.
Ik ben Tine, logopediste, orthopedagoge, thuisbegeleidster, freelance docent, vrijwilliger bij het Huis van het Kind, bestuurslid bij de gezinsbond en mama. Hoe kan ik al deze gezichten verenigen? Wat is mijn authentieke ik? Wat is de drijvende kracht hier achter? Ik meen deze gevonden te hebben.
De verbinding tussen ouders en kinderen versterken.
Ik wil meewerken aan een samenleving, waarbij ouders en kinderen sterk verbonden zijn met elkaar. Waar ouders zich sterk genoeg voelen om over hun moeilijkheden te spreken. Waar we als volwassene naar elkaar kunnen luisteren, zonder elkaar te veroordelen. Waar ouders zich sterk genoeg voelen om een duidelijk kader te bieden aan hun kinderen. En dit zowel bij “gewone” gezinnen als “bijzondere” gezinnen, omwille van een specifieke problematiek bij het kind.
Hoe doe ik dat?
Ik deel visies de me aanspreken, zoals onvoorwaardelijk ouderschap en aware parenting, via artikels op mijn website. Wie wilt, kan steeds een boek uitlenen om hier meer over te lezen. Ik nodig ouders uit hier mee aan de slag te gaan en hierover feedback te geven. Hoe voelt het bij jou? Wat past in jouw gezin? Wat heb je nodig om nog meer in te kunnen gaan op je eigen behoeften? Activiteiten bij een huis van het kind en bij de Gezinsbond lenen zich goed voor uitwisseling. 🙂
Taalstimulering
Ik geef workshops rond het thema taalstimulering. In mijn job als thuisbegeleidster is dit een actueel thema. Hoe leg je contact met je kind indien hij/zij meer geïnteresseerd lijkt te zijn in je oorbellen? Ik geef ook vorming voor het brede publiek. Voorlezen aan digital natives is hier een voorbeeld van. Want ook door voor te lezen versterk je de relatie tussen ouder en kind. Mijn didactiek houd ik scherp door zelf af en toe nog les te geven.
Ouder-kind coaching door Tine
Wanneer een baby geboren wordt, is hij in de meest gevallen gericht op contact met zijn ouders. De meeste ouders zijn ook in staat om de signalen van hun kind op te merken en hier gepast op te reageren bv. de baby huilt en de oud biedt troost. Kinderen met een ontwikkelingsprobleem uiten veel subtielere signalen, waardoor het voor de ouder niet zo gemakkelijk is ze op te merken of er gepast op te reageren. De verbinding tussen baby en ouder komt zo moeilijker tot stand.
In onze huidige samenleving moeten gezinnen vaak maandenlang wachten op gepaste gespecialiseerde hulp. En in de tussentijd groeien baby en ouder verder uit elkaar. Via coaching probeer ik die ouders te bereiken. Wat kan je in tussentijd al doen? Wat zijn de kleine micromomentjes van verbinding die al lukken?
Wat meer specifiek rond taal, wanneer kinderen weinig brabbelen, zijn ouders vaak minder gemotiveerd om taal te blijven aanbieden, want er komt toch zelden iets terug. En zo ontstaat een negatieve spiraal. Ik zet in op taalstimulering om een latere taalontwikkelingsvertraging te voorkomen. Jammer dat je hiervoor niet bij de logopedist terecht kan, hiervoor moet je eerst tot de 3% zwaksten behoren. Dus ook dit gebeurt via vorming en coaching.
Taaltherapie
Tot slot geef ik ook taaltherapie aan peuters en kleuters met een taalontwikkelingsvertraging. Ik geef kinderen taal om in verbinding te komen met hun ouders en ik leer ouders de waarde van non-verbale communicatie, zodat verbinding ook zonder taal tot stand kan komen.
Reactie